Quduq

Elning qudug‘ini qazib yurgan bu insonning yuragida dardi bor – to‘ng‘ich o‘g‘li og‘ir xastalikka chalinib, yurolmay qolgan. Lallay Toshkentdagi shifoxonada davolanayotgan o‘g‘lining holidan xabar olishni istaydi. Biroq qurg‘oqchilikdan aziyat chekayotgan odamlarning ham yuzidan o‘ta olmaydi. U quduq qazish jarayonida har xil voqealarga guvoh bo‘ladi, turfa tabiatli odamlar bilan muloqot qiladi. Hayotda ko‘rgan-kechirganlarini umumlashtirib, o‘zicha xulosa chiqaradi: “Umr bo‘yi tuproq kavlash bilan andarmon bo‘lib, odamlar ko‘ksidagi ezgulik qudug‘i qurib borayotganini sezmay qolibman. Ulardan yaxshilik umidvor bo‘lib behuda urinayotganga o‘xshayman...”. Lallay bir umr o‘zi axtargan shirin suvli quduqni xonadoni yaqinidan topadi. Hayotda ko‘rgan qiyinchiliklari, boshidan kechgan sinovlar uni ana shu shirin suvli quduqqa yetaklab keladi.