Ака

Чекка бир қишлоқда, бир хонадонда бир ўғил фарзанд дунёга келди. У туғма ногирон, яъни фикрлаш қобилияти яхши шакланмайдиган, ёш болалардай эди. Орадан 2 йил ўтар-ўтмас яна бир ўғил фарзанд дунёга келди, у соғлом, манан етук эди. Улар улғайишди, ногирон фарзандни даволатаман деб ота бечора бор будуни сотди, ҳатто уйсиз қолди. Кичик ўғил эса, Шаҳарга ўз кунимни кўраман, деган ниятда қинғир-қийшиқ, йўлларга ботиб кетди. Отаси шу орада вафот этди. Ундан мерос бўлиб, эса, ногирон оғли қолди. Унинг қалби меҳрга тўла эди. Васият шундай, эди, укаси акасини шаҳарга олиб бориб, бирга яшашлари ва акасини эҳтиёт қилиши керак эди. Аммо, ука бунга тоқат қилмайди. Қалбида заррача меҳр бўлмаганлиги туфайли, хотини ташлаб кетгани, мижозлари ҳам ундан юз ўгиргани етмагандай, акаси унинг кўзига ортиқча бўлиб туюларди.